YEREBATAN SARNICI

Sarnıç 1500lü yıllarda Pierre Gilles tarafında keşfedilmiştir ve keşfinde şu cümleyi kurmuştur.
“ Ev sahibesi ile merdivenlerden aşağı indim , kendimi su ile dolmuş bir sütun ormanında buldum”
Yolculuk, kolektif hayal gücünde en çok bulunan metaforlardan biridir: yaşam bir yolculuk olarak
anlaşılır, yaşamın belirleyici anları ise geçiş ayinleridir. Homeros’un Odessa destanı yolculuk temasıyla
ilişkili sembolik anlamları özetliyor. İlyada destanı da, kahramanın Truva Savaşı’ndan sonra Ithaca’ya
dönüş yolculuğudur. Hikaye anlatıcılığının yanı sıra tasarımın konusu, ziyaretçinin kendisiyle
özdeşleştiği bir seyahattir: kahraman bizi, bilinmeyen bir dünyanın keşfine götürecektir. Mekanda
yaşanan deneyim: ziyaretçinin duyularını uyandıran, iç ve bilinçsiz boyutta sürekli varoluşsal bir
araştırma yolculuğudur.
Ayasofya’ya komşu, geçmişte çıkış olarak kullanılan yapı sarnıcın yeni girişine dönüşüyor. Bu giriş
yapısı ile yolculuğumuz başlıyor. Tasarladığımız çelik strüktür merdiven, sarnıcın var olma sebebi
olan su ile fuaye platformunda buluşuyor. Fuaye Yerebatan Sarnıcının tarihini anlatan bir sergiye ev
sahipliği yapıyor. Sarnıçta bulunan çok farklı yerlerden getirilmiş sütunları izleme imkanı veren metal
ızgara platform, ilerledikçe çeşitli etkinliklere ev sahibi olabileceğini düşündüğümüz bir sahneye de
dönüşür. Bu yolculukta her yıl farklı sanatçıların da sahnesine dönüşecek mistik mekanda,
biyoçeşitliliği zenginleştiren ve de suyun temizliğine katkı sağlayan balıklar, bizi yalnız bırakmıyor.
Yeni metal strüktür platform, var olduğu mekanda yok olurken, olağanüstü bir ışık senaryosu ile tarihi
yapıyı ön plana çıkarıyor.