YEREBATAN SARNICI

Sarnıç 1500’lü yıllarda Pierre Gilles tarafından keşfedilmiş ve hastalığında şu cümleyi kurmuştur.
“ Ev sahibesi ile merdivenlerden aşağı indim, elimden su ile dolmuş bir sütun ormanında bulduğum”
Yolculuk, kolektif hayal gücünde en çok bulunan metaforlardan biridir: yaşam bir yolculuk olarak
, hayatın anlaşılır anları ise geçiş ayinleridir. Homeros’un Odessa destanı yolculuklarıyla kesilmesi
sembolik yolculuk özetleniyor. İlyada’nın destanı, kahramanın Truva Savaşı’ndan sonra Ithaca’ya
dönüş yolculuğudur. Hikaye anlatıcılığının yanı tasarımının konusu, ziyaretçinin kendisiyle
özdeş olarak sıralandığı bir seyahattir: kahraman bizi, bilinmeyen bir dünyada yaşanamayacaktır. Mekanda
Yaşanan deneyim: ziyaretçilerin duyularını uyandıran, iç ve bilinçsiz boyutlarda sürekli varoluşsal bir
araştırma yolculuğudur.
Ayasofya’ya komşu, geçmişte çıkış olarak kullanılan yapı sarnıcın yeni girişine dönüşüyor. Bu giriş
yapısı yolculuğumuz başlıyor. Tasarlanmış çelik yapı merdivenli, sarnıcın var olma sebebi
olan su ile fuaye platformunda buluşuyor. Fuaye Yerebatan Sarnıcının tarihini anlatan bir sergiye ev
sahipliği yapıyor. Sarnıçta bulunan çok farklı oluşum sütunları izleme imkanı veren metal
ızgara platformu, zenginleştirilebilen çeşitli etkinliklere ev sahipliği yapılabileceği üzer bir sahneye de
dönüştürülür. Bu yolculukta her yıl farklı sanatçıların da sahnesine dönüşecek mistik mekanda,
Biyoçeşitliliği zenginleştiren ve suyun temizliğine katkı sağlayan balıklar, bizi yalnız bırakmıyor.
Yeni metal yapı platformu, var olduğu mekanda yokken, olağanüstü bir ışık senaryosu ile tarihi
yapıyı ön plana çıkarıyor.